สายรุ้ง

เมื่อวันที่ 1 มิถุนาฯ ผ่านมา ระหว่างผมขับรถเดินทางกลับบ้าน เพราะเมฆฝนกำลังจะตก เมื่อผมติดไฟแดง ผมก็หันไปเห็นรุ้งกินน้ำอันสวยงามอยู่ตรงนั้น... ผมจึงรีบความโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายอย่างรวดเร็วก่อนที่จะเป็นไฟเขียว และเดินทางต่อไป

นานมาหลายปีแล้วนะ ที่ไม่ได้เห็นสายรุ้งแบบนี้ พอย้อนความทรงจำแล้ว สองสามปี เห็นทีหนึ่ง ซึ่งผมมองว่าเป็นภาพที่หายากแล้วนะครับ ในตอนเด็กๆ นี่ ปีหนึ่ง เห็นทีหนึ่ง เป็นอะไรที่สวยงามท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไป... เวลาดูข่าวเกี่ยวกับสิ่งแวดล้อม ด้วยความเจริญที่เพิ่มขึ้น ต้นไม้ค่อยๆ ลดลงไปทุกปี จนบางทีคิดแล้วเศร้าใจ  

ผมมองว่า สายรุ้ง เป็นสัญลักษณ์ของความอุดมสมบูรณ์ที่สดใสของธรรมชาติ และเวลาผมเดินไปที่ๆ เป็นแอ่งน้ำ ผมคิดอยู่เสมอว่าจะต้องมีปลา (เหมือนสำนวนในน้ำมีปลาในนามีข้าว)

สมัยผมเด็กๆ หลังบ้านผมเต็มไปด้วยทุ่งนาอันกว้างใหญ่ แต่เดี๋ยวนี้ถูกถมที่ไปหมดแล้วครับ แม้ผมชอบใช้ชีวิตอยู่ในเมือง แต่ก็ไม่อยากให้ผืนป่าผืนนาค่อยๆ หายไป  

เดี๋ยวนี้เชียงรายก็มีตึกรามบ้านช่องห้องหอสร้างเต็มไปหมด จนผมแอบคิดว่า ถ้าต้นไม้น้อยลง ยิ่งทำให้ฝนไม่ตกต้องตามฤดูกาล และหน้าหนาว ก็จะไม่หนาวเหมือนเมื่อก่อน เพราะไม่มีต้นไม่ให้ฟอกอากาศเย็นๆ ต่อไปอีก

นิสัยส่วนตัวผมเป็นคนขี้ร้อนครับ ผมเป็นคนที่... ไม่ค่อยชอบอากาศร้อนเท่าไหร่ ขนาดหน้าหนาวผมยังสวมเสื้อเพียงชั้นเดียวเอง ถ้าเป็นช่วงหน้าฝนผมก็อยากให้ฝนตกเยอะๆ  จะได้สดชื่นชุ่มฉ่ำครับ 

ทั้งหมดนี้ ล้วนเป็นสิ่งที่ยอมรับและเข้าใจว่าอะไรหลายอย่างค่อยๆ เปลี่ยนแปลงไป แต่บางที ผมก็อยากให้คงธรรมชาตินี้เอาไว้ ถ้าธรรมชาติเหล่านี้ไม่ถูกทำลาย หรือมีการปลูกทดแทน ผมว่าผงคงจะเห็นสายรุ้งได้ปีละมากกว่าหนึ่งครั้งแน่ๆ ครับ